Eens in de zoveel tijd komt Marjan (57) naar het UMC Utrecht. Niet als patiënt, maar als bezoeker van de publiekslezingen. “Ik kom niet meer bij een arts, dus hier hoor ik wat er speelt op medisch gebied en nieuwe ontwikkelingen.” 

“Er zijn veel tips over leefstijl: wat je beter wel of niet kunt doen. Ik hield me aan veel van zulke leefregels, maar werd toch weer ziek. Nu ben ik losser daarin. Je moet vooral leven. Ik pik er de eyeopeners uit.”, vertelt Marjan. “Ik vind allerlei onderwerpen interessant, dus er zit altijd wel iets tussen. Tenzij het totaal geen raakvlakken met mijzelf heeft. Onderwerpen als de prostaat bijvoorbeeld. Of over pasgeborenen. Niet dat ik baby’s niet leuk vind, maar ik heb zelf geen kinderen, dus dat sluit gewoon minder aan.”

In de publiekslezingen, die voor iedereen gratis toegankelijk zijn, vertellen artsen en onderzoekers uit het ziekenhuis over ziektebeelden, onderzoeken en nieuwe ontwikkelingen. Veel lezingen staan in het teken van duurzame leefstijl en preventie: een gezond leven en een gezonde maatschappij, ook voor de generaties na ons.  “Wat ik eruit haal is dat je dingen weet en kunt voorkomen. Ik kom niet meer bij een arts, dus hier hoor ik wat er speelt op medisch gebied en nieuwe ontwikkelingen. Echt een meerwaarde dat het UMC Utrecht dit doet, want de artsen hebben links met onderzoek in de hele wereld.”

Door ziekte weet je hoe het anders kan zijn
Tijdens de publiekslezingen heeft Marjan altijd een notitieboekje bij zich. “Hierin schrijf ik op wat me interesseert, leefstijltips of wat een eyeopener was. Dat lees ik dan later terug. Heel interessant altijd, want je hoort ook weer thema’s terug waar mensen uit je omgeving mee te maken hebben. Die interesse heeft natuurlijk ook met mijn verleden te maken. Door ziekte weet je ook hoe het anders kan zijn.” 

Marjan werd geboren met een waterhoofd of hydrocefalie. Dat betekent dat de hersenkamers in de hersenen groter zijn dan normaal. Dankzij de kinderneurochirurgie onderging zij als heel jong kind al veel operaties. Marjan deed de lerarenopleiding Nederlands en Duits, toen ze weer ziek werd, maar vervolgde beide opleidingen in deeltijd. Nu geeft zij al dertig jaar Nederlandse les.

Vragen van het publiek
Marjan: “Het gaat goed, ik zie geen arts meer. Maar je moet met veel dingen rekening houden. Vooral mijn energieverdeling over de dag. In mijn klas komen leerlingen graag naar me toe met persoonlijke thema’s. Ze zien niet aan mij dat ik ziek ben, merken het ook niet, behalve misschien dat ik vergeetachtig ben. Collega’s weten het wel, want die moeten weten hoe te handelen als er iets mis gaat.” Lesgeven is volgens Marjan totaal anders dan dertig jaar geleden. Wat niet veranderd is, is haar passie voor het vak. En dat studenten haar in vertrouwen nemen. 

Voor haar nog een extra dimensie aan de publiekslezingen. “Dat is het leuke, dat je van alles hoort. Ook thema’s die leven onder mijn studenten. Er komen vragen en onderwerpen uit de zaal, waar de arts zelf niet zo snel over begint. Zo’n arts houdt zijn verhaal vanuit eigen perspectief, maar heel boeiend hoe hij dan reageert op vragen van het publiek. Dat zijn natuurlijk de thema’s die leven.”

Feedback
Als het schooljaar erop zit, vullen Marjan’s studenten een enquête in om hun mening over het onderwijs te geven. “Bij de publiekslezingen vraagt het UMC Utrecht achteraf ook wat je ervan vond. Ik geef altijd feedback. Zoals dat de arts soms laagdrempeliger moet uitleggen, iets minder vaktermen gebruikt. Kijk naar je doelgroep, dat zeg ik ook altijd tegen mijn studenten. Natuurlijk kijk ik ook naar de opbouw van de lezing en of de spreker binnen de tijd blijft. Maar dat is iets wat ik altijd doe, het leraarschap zit er diep in.”